زیستگاه یوز در ایران دشتهای باز و پهناور و تپه ماهورهای وسیع استپی و بیابانی است. این مناطق با وجود بارندگی کم و محدود دارای پوشش گیاهی مناسبی است که در آن گونه هایی نظیر درمنه، گز، تاغ، قیچ، اسکنبیل، کاروان کش، ریش بز و اشنان مشاهده می شود. این پوشش زیستگاه مناسبی را برای جانورانی مانند آهو، جبیر، گوسفند وحشی و خرگوش که غذای اصلی یوز می باشند را فراهم می آورد. چنین زیستگاهی به یوز اجازه می دهد که به بهترین نحو از قابلیتهای فیزیولوژی و ریخت شناسی خود استفاده نماید.
یوزها مخاطره آمیزترین زندگی را در میان تمامی جانوران بیابانی دارند. دو نقطه ضعف معمولاً برای آنها گران تمام می شود. نخست اینکه قادر نیستند در ماههای گرم سال، گرمای خورشید را تحمل کنند؛ در این هنگام از سال آنها باید کاملاً در سایه باقی بمانند. اگر یوزی مورد آزار و اذیت قرار گیرد و مجبور به ترک پناهگاه خود و راه رفتن در آفتاب شدید شود، ریسک بزرگی کرده و پس از طی چند کیلومتر ممکن است بر اثر گرما تلف شود. دومین نقطه ضعف یوزهای ایران این است که به شدت نگران امنیت خود هستند و این نگرانی باعث استرسآنها می شود. وقتی انسان به آن نزدیک می شود، اولین واکنش آن این است بدون جلب توجه کاملاً بر روی زمین دراز بکشد تا خودش را استتار نماید. اگر عامل استرس نزدیک تر شود، جانور در اولین پناهگاه قابل دسترس مانند حفره ای در میان کوه ، لانه جانورانی نظیر روباه، خرگوش و یا کفتار پناه می گیرد. در نهایت اگر نتواند محلی را برای پنهان شدن بیابد سعی می کند فرار کند.